„`html
Zesłanie Napoleona na Wyspę Świętej Heleny
Wyspa Świętej Heleny, znana z odległości i izolacji, stała się ostatnim miejscem pobytu Napoleona Bonaparte, zdetronizowanego cesarza Francuzów. Po abdykacji w 1815 roku, Napoleon znalazł się w sytuacji, która miała dramatyczny wpływ na jego życie i historię Europy. Ostatnie sześć lat jego życia na tej odległej wyspie przyniosło wiele osobistych zmagań oraz refleksji nad jego przeszłością i utraconymi ambicjami.
Ostatnia podróż do niewoli
Po abdykacji 22 czerwca 1815 roku, Napoleon starał się uciec do Ameryki. W tym celu rząd francuski zorganizował dwie fregaty, które miały umożliwić mu wyjazd. Niestety, brytyjska flota skutecznie zablokowała porty w La Rochelle i Rochefort, co uniemożliwiło mu opuszczenie kraju. 15 lipca 1815 roku Napoleon poddał się brytyjskim siłom w okolicach Île-d’Aix, a następnie został przewieziony do Torbay i Plymouth na pokładzie okrętu liniowego HMS Bellerophon.
W momencie gdy dowiedział się o decyzji brytyjskiego rządu dotyczącej zesłania go na Wyspę Świętej Heleny, w jego sercu zapanowało rozczarowanie. 7 sierpnia 1815 roku Napoleon wyruszył w długą podróż na wyspę HMS Northumberland, która trwała aż dwa miesiące. Święta Helena, położona na południowym Oceanie Atlantyckim, charakteryzowała się stromymi klifami oraz trudnym dostępem, co czyniło ją idealnym miejscem do obserwacji i obrony.
Życie na Wyspie Świętej Heleny
15 października 1815 roku Napoleon dotarł do Wyspy Świętej Heleny. Po przybyciu zamieszkał najpierw w pawilonie Briars u rodziny Balcombe, czekając na przygotowanie stałego miejsca pobytu w Longwood House. Dwa miesiące później osiedlił się w tej rezydencji, która była położona na płaskowyżu i umożliwiała lepszą obserwację otoczenia. Jednak życie w Longwood House nie było łatwe; wilgotny klimat oraz silne pasaty znacznie obniżały komfort życia byłego cesarza.
Relacje z władzami
Na początku Napoleon miał nadzieję na względne swobody oraz traktowanie jako dostojny gość. Z czasem jednak zdał sobie sprawę, że jest pod stałym nadzorem. Nowy gubernator wyspy, Hudson Lowe, nie uznawał Napoleona za cesarza ani generała Bonaparte; stosował formalny tytuł „Napoleon Bonaparte”, usuwając oryginalne „u” w nazwisku. Ta decyzja była jedną z wielu, które prowadziły do napięć między nimi.
Napoleon był systematycznie pozbawiany swobód. Jego korespondencja była kontrolowana, a wszelkie przejawy buntu czy dążenia do wolności były tłumione przez strażników. To przymusowe zesłanie wpłynęło negatywnie na jego stan psychiczny oraz relacje z towarzyszami nieszczęścia. Zmiany atmosferyczne oraz izolacja pogłębiały jego frustrację.
Początek izolacji i depresji
W miarę upływu czasu Napoleon doświadczał coraz większej samotności. Ludzie wokół niego – przyjaciele i towarzysze – zaczęli go opuszczać. W 1818 roku generał Gourgaud opuścił Longwood House, a w lipcu 1819 roku Albine de Montholon wróciła do Europy ze swoimi dziećmi. Izolacja oraz monotonia życia na wyspie zaczynały wpływać na jego zdrowie psychiczne oraz fiz
Artykuł sporządzony na podstawie: Wikipedia (PL).