„`html
Karabin maszynowy Typ C – innowacyjna konstrukcja polskiego uzbrojenia
Karabin maszynowy Typ C to seria prototypów stworzonych w Polsce w drugiej połowie lat trzydziestych XX wieku. Te ciężkie karabiny maszynowe były wynikiem dalszych prac nad bronią strzelecką, które miały miejsce po wprowadzeniu do uzbrojenia cekaemu wz. 30. Choć nowy karabin był udany, jego duża masa sprawiała, że nie nadawał się do użycia przez kawalerię oraz jednostki pomocnicze, takie jak saperzy. W obliczu tych ograniczeń, inżynierowie podjęli się opracowania lżejszych i bardziej funkcjonalnych modeli.
Historia konstrukcji
W 1936 roku inżynier Wawrzyniec Lewandowski, pracujący w warszawskiej Fabryce Karabinów, rozpoczął prace nad nowym typem karabinu maszynowego. Jego projekt oparty był częściowo na konstrukcji erkaemu Browning wz. 1928 i zakładał zastosowanie lufy chłodzonej powietrzem. Nowa broń zyskała zainteresowanie Inspektoratu Saperów Wojska Polskiego, co doprowadziło do powstania prototypu oznaczonego jako C1 na przełomie 1936 i 1937 roku.
Pierwsze próby przeprowadzone na początku 1937 roku nie przyniosły oczekiwanych rezultatów; prototyp uległ uszkodzeniu. Niemniej jednak, wyniki testów były na tyle obiecujące, że w tym samym roku stworzono udoskonaloną wersję oznaczoną jako C2. Próby tego modelu miały miejsce od marca do maja 1938 roku w Centrum Badań Balistycznych w Zielonce. Choć C2 wykazał pewne zalety, takie jak łatwość wymiany lufy oraz prostota rozkładania i składania bez użycia narzędzi, napotkał też liczne problemy.
Problemy z prototypami
Próby wykazały, że mechanizm donoszenia oraz taśma amunicyjna były źródłem wielu trudności. Dodatkowo, dostęp do urządzenia gazowego okazał się utrudniony, a konstrukcja pokrywy komory zamkowej znacznie komplikowała proces usuwania zacięć. W rezultacie prototyp został odrzucony, mimo że jego potencjał był zauważany przez wojsko.
Równocześnie z pracami nad prototypem C2 kontynuowano prace nad kolejnymi wersjami. Do końca maja 1938 roku planowano stworzenie wersji C3 na zamówienie Inspektoratu Piechoty. W kwietniu tego samego roku Dowództwo Broni Pancernych zamówiło cztery egzemplarze cekaemu C2, jednak ich wyniki również nie były satysfakcjonujące. To skłoniło inżynierów do rozpoczęcia prac nad wersją C4, która miała być lepiej dostosowana do potrzeb wojsk pancernych.
Rozwój i testy kolejnych modeli
W czerwcu 1938 roku odbyła się ważna konferencja w Instytucie Technicznym Uzbrojenia, gdzie przedstawiciele Fabryki Karabinów zaprezentowali propozycje zmian w konstrukcji. Zainteresowanie wzbudziła wersja zasilana z magazynków (C5), jednak prace nad tym modelem zostały zawieszone na rzecz kontynuacji rozwoju wersji C4.
Dnia 17 maja 1938 roku przeprowadzono próby porównawcze pomiędzy cekaemem wz. 30 a cekaemu Typ C4. Wyniki testów wykazały wyraźną przewagę nowego modelu pod względem celności, co skłoniło dowództwo do zamówienia dodatkowych egzemplarzy C4. Do listopada tego samego roku dostarczono kolejne trzy sztuki tej broni.
Ostateczne próby i plany
Niestety,
Artykuł sporządzony na podstawie: Wikipedia (PL).